Monika Mazur

Jestem psychoterapeutką w nurcie psychologii procesu, w podejściu psychoterapii humanistyczno-doświadczeniowej. Posiadam uprawnienia i rekomendację Polskiego Towarzystwa Psychologii Procesu do prowadzenia psychoterapii, pracy z parami i pracy z grupami pod superwizją. Kontynuuję naukę w szkole psychoterapii Fundacji Studium Psychologii Procesu oraz stale pracuję nad rozwojem swoich kwalifikacji oraz superwizuję swoją pracę. Ukończyłam interdyscyplinarny Instytut Stosowanych Nauk Społecznych na Uniwersytecie Warszawskim.

Moje doświadczenie obejmuje m.in. pracę z osobami szukającymi wsparcia w trudnych, krytycznych momentach swojego życia, osobami przeżywającymi wątpliwości i kryzysy w związkach oraz osobami w żałobie lub z doświadczeniem straty. Prowadzę własną praktykę terapeutyczną, a także współpracuję ze Schroniskiem dla Osób Bezdomnych z Usługami Opiekuńczymi MARKOT w Bobrowcu – gdzie zajmuję się świadczeniem indywidualnej i grupowej pomocy psychoterapeutycznej osobom w kryzysie bezdomności, doświadczających wykluczenia społecznego. Doświadczenie kliniczne zdobyłam również w ramach stażu w Domu Pomocy Społecznej w Górze Kalwarii.

Pracuję z osobami dorosłymi poszukującymi wsparcia w trudnościach życiowych między innymi takimi jak:

• kryzysy relacyjne – rodzinne lub w związku partnerskim/małżeńskim
• stany żałoby, lęki przed śmiercią
• cierpienie z powodu chorób fizycznych
• doświadczanie trudnych emocji (nasilonego lęku, długotrwałego stresu, uporczywej złości, smutku, napięcia, samotności itp.)
• powtarzające się trudności w kontaktach z innymi, nieśmiałość
• nasilona krytyka (siebie lub innych), obniżone poczucie własnej wartości
• trudne doświadczenia z dzieciństwa, nadużycia, syndrom DDA / DDD
• trudności w zaadaptowaniu się do nowych ról w życiu (np. dojrzewania, osoby pracującej, rodzica, kryzys wieku średniego, zagadnienia związane z procesem starzenia się)

Zapraszam też osoby zainteresowane po prostu własnym rozwojem, poszerzaniem świadomości na temat swojego wewnętrznego świata.

Psychoterapię uznaję za metodę pomocy, leczenia, opieki nad duszą/ umysłem w szerokim zakresie trudności. To również sposób na rozwój osobisty i poszerzenia własnej świadomości, na który decydujemy się na pewnym etapie życia z miejsca czułej troski o siebie. Z miejsca zaciekawienia sobą i gotowości zaopiekowania się „prawdziwym ja” bez wpojonych przekonań na swój temat czy krytycznego widzenia siebie. Też bez niszczącego przymusu bycia najdoskonalszą wersją samego siebie. Właśnie tę gotowość do poznania swojego wewnętrznego świata uważnie wspieram w profesjonalnej relacji terapeutycznej, uznając ją za najskuteczniejszy model pracy nad sobą.

Podstawą każdej sesji jest rozmowa. Możesz opowiedzieć, co jest dla ciebie ważne na ten moment, z czym sobie nie radzisz. Możesz też w ciszy zagłębiać się w pojawiające się w myślach obrazy albo pokazać na rysunku to, co zbyt trudno ująć w słowach. Wspólnie możemy używać elementów teatru, pracować z ruchem i oddechem, ze snami i z symptomami. Wszystko to jest w porządku. Najważniejsze jest to, co dzieje się tu i teraz w gabinecie. Im bardziej pozwalasz swoim myślom i emocjom na swobodny przepływ, tym lepiej dla procesu terapeutycznego.

Jako socjolożka (moje pierwsze wykształcenie) w swojej praktyce terapeutycznej uwzględniam również wpływ szerszego kontekstu społeczno-kulturowego na zmianę w życiu osobistym. Zmianę, której chcielibyśmy doświadczyć lub której konieczność wyraźnie odczuwamy, a której realizacja wydaje się nam zbyt trudna z powodu zależności rodzinnych, statusu ekonomicznego, wykluczeń społecznych, czy przekonań i norm kulturowych.

Kocham ludzi, podróże, książki, długie spacery, ocean i drzewa – bywa, że w różnej kolejności… Zawodowo pasjonuje mnie temat marginalizacji – nie tylko w kontekście społecznym, ale też intrapsychicznym dotyczącym marginalizowania pewnych „nielubianych” części w nas samych.